به زلالي مادر

وقتي ميخواهي براي عاشقترين مخلوق خدا بنويسي كلمه كم مي آوري. هي مينويسي و هي پاك ميكني به بانك واژگان ذهنت رجوع ميكني و باز هم كم مي آوري عجب عاشق عجيبي هستي مادر. تو كه به من جان بخشيدي، تو كه مرا در وجودت پروراندي، تو كه شيره جانت را كه اكسير حيات بود به من نوشاندي و با همه گذشت ها و محبت ها و عاشقانه هايت به امروزم رساندي، حالا براي نوشتن از تو كم مي آورم حالا كه تاثير گذر زمان را بر تك تك سلولهاي بدن مهربانت ميبينم و كاري از دستم بر نمي آيد و اين بغض لعنتي گلويم را گرفته و ول نميكند، كم مي آورم.ميخواهم زمان را ثابت كنم تا نرود و ما در اكنون بمانيم، زير سايه تو،‌ در پرتو نگاه هاي پر محبت تو،‌ با نوازشهاي دست هاي گرم تو و در آغوش بي كرانت كه براي همه بي تابي ها و بي پناهي هاي ما جا دارد. بمان مادرم هميشه بمان كه جان هستي ام تو هستي.